Buaralar acıyı yazamıyorum. Ben, sevmeyi o kadar yazdım ki kalemim harflerini özlemiyor artık. Yürüyorum öyle kaldırımlarda, sevgiden midir özlemden midir bilmem seni çekiyor yine kalemim. Hasret de böyle bir şey ya, hem düşlerimi yazarken yaşıyor hem de adımlarımı çizerken. Şiirlerin şarkılarımın sözleri ve saydam bir düşün içinde ama aşkıma saydam. Aşkın yolu bitse sen diye bir şey kalır mı acaba? Aşk sen mi demek yoksa sen aşk mı demek? Şimdi bunu duyunca sana da aynı gibi geldi sanırım. Mesela ben aşkımın en kötü tonunu kaldırımlarına sürdüm, en soluk en kara tonu..

Bu yüzden aşk diyince hep acısındır sen benim için. Ama benim aşkıma aittir bu acı, oysa sana olan aşkım bana değil sana aittir. Aşkım bende değil sende kalır hep. Belki sana hiçbir zaman ait olamadığımdandır.. Sana " Sen aşksın " demedim hiç. Sen herhangi bir aşk değildin gözümde, öylesine değildin. İnanır mısın? Başka aşk da aramadım senden sonra. Çünkü taze nefesler arasındaki sevgi cümbüşüne aşk demem ben, hiçbir zaman da demedim. Rengimi aşka sürmedim ben, ne gözlerimin rengini ne de tenimin. Aşk benim için küçük şehirler ve içindeki büyük düşlerimdi hep. Ve dibinde düşlediğim pencereler..

Bu yüzden sana " Aşk sensin " dedim hep. Çünkü sen bir aşk olmadın, aşk sen oldun.

...

Bir an hiç gitmek istemedim oradan. Gülüşlerimi çaldığım koridorlardan, adımlarımı boyadığım beton merdivenlerden, anılarımı çalan çetin sıralardan, bir sözüyle gönlümü yaşayan alev gözlerden, bir bakışıyla hayatı öğreten o gözlerden. O dar koridorlar hep bana geniş gelmişti oysa, o ateşten gömleği giyince yakıyordu beni en nazendesinde.

Beni sevmekten nefret ettiren hayat nice şiirlerin kalemi, nice ayrılıkların kelamıydı da içimi kanatan bir hançer izi olmak zorunda mıydı?..

Kırşehir,
Güzşehirim,
bu kadar zalim olmamalıydın.
Sence,
seni söyleyen şarkılarım,
İçimde kopan anılarım,
susar mıydı yüreğimde?
Söyle,
Dipsiz bir kuyunun kuytusunda,
Yaş biriktiren bu sessiz şairen,
Üzer miydi seni düşlerinde?..

Kırşehir, 2023
Sevgili dershanem, Boğaziçi’ne..

Rüya