Bir zamanlar...
öyle önemliydi ki her şey,
Bir mendil,
bir selam,
bir komşu sesi.
Sokaklar
çocuk sesleriyle dolardı,
Ve akşam ezanı,
herkesin saatiydi.

1980-2000’li yıllarda biz o taşlı,tozlu
sokaklarında yürürdük,
Ayakkabımız toz olurdu
ama kalbimiz tertemiz.
Bir bakkal vardı köşede,
Veresiye defteriyle değil,
yüz hatırlamayla çalışırdı.

Radyo açılırdı akşamları,
“Arkası Yarın” başlardı,
Baba sessizce
çayını içerken,
Anne örgüsünü örerdi,
Biz de hayâl kurardık,
Sesin peşinden
bir dünya inşa ederdik.

Televizyon tek kanaldı ama
Gözlerimizde bin renk olurdu.
Bir çizgi film, bir kovboy filmi,
Bir ajans haberiyle kapanırdı gün.
Ve biz, huzurla uyurduk.

Şimdi… Her şey çok,
ama hiçbir şey tam değil.
Telefonlar akıllı,
ama sohbetler yorgun.
Komşular apartmanlarda
kayboldu,
Selamlar bildirim oldu,
Kalpler sessize alındı.

Bir zamanlar,
Tarhana çorbası
kokardı sabahlar.
Şimdi kahveler
karton bardakta,
Yüzler ekranda,
gözler uzaklarda.

O zamanlar öyle
önemliydi ki her şey,
Çünkü azdı,
Ama içten gelirdi.
Şimdi çokuz,
Ama birbirimize uzak.

Bir mendil gibi katlandı zaman,
Ve biz, eski bir dantel gibi
Sandıklarda unutulduk mu?

Yok!
Hâlâ bir şeyler var içimizde,
Bir eski şarkı gibi mırıldanan.
Bir çocuk gülüşü,
bir tarhana kokusu,
Bir komşu selamı,
içten gelen.

Sandıklarda
unutulmadık biz,
Sadece biraz
beklemeye alındık.
Bir gün, bir rüzgâr
savurur tozları,
Ve o eski sokaklar
yeniden canlanır.

Çünkü zaman katlansa da,
Kalpten geçen izler silinmez.
Bir mendil gibi açılır anılar,
Ve biz, yine o günleri
Hep ANARIZ,değil mi?

SEVGİ ŞAİRİ