Ben, maviyi ilk kez
gökyüzünde değil,
gözlerinde kaybettim.
Çünkü artık hiçbir umut,
bulutlara tutunamıyordu.
Yeşil, çocukluğumdu;
Salıncak iplerinde,
çimen lekelerinde saklıydı.

Ama büyüdükçe, yeşil soldu.
Yerini griye bıraktı:
Düşüncelerimin duvar rengi Kırmızı,
kalbimin ritmiydi bir zamanlar.
Şimdi sadece uyarı levhalarında
görüyorum onu.
Dur diyor, geçme diyor,
hissetme diyor.
Sarı, hep arada kaldı.
Ne sıcak ne soğuk,
ne cesur ne çekingen.

Tam da yaşadığım gibi:
Kararsız, geçici, silik.
Siyahı öğrendiğim gün,
hayallerim gömüldü.
Çünkü artık hiçbir düş,
beyaz sayfalara yazılmıyordu.

Beyaz, saf değil artık.
Üzerine dökülen
her kelimeyle kirleniyor.
Ben, renkleri ezberledikçe
Ruhumun paleti eksiliyor.
Oysa kalbim hâlâ renksiz bir tuval,
Hâlâ boyanmamış bir düş,
Hâlâ anlamını arayan bir gökkuşağı.

SEVGİ ŞAİRİ