Kara da Boğulduk

Denize kim anlatacak, kara da boğulduğumuzu
Kim fark edecek, suyun suskunluğunu, toprağın kör ağırlığını
Ben karada boğuldum diye mi, deniz bana küskün
O yüzden mi dalgalar, her gelişinde yüzünü çevirdi benden
O yüzden mi ufuk çizgisi, gözlerimde kırık bir ip gibi gerildi

Dalgalar sahili temizlerken, yüreğimin yangını hâlâ kül olmadı
Biriktirdiğim küllerin üstüne bastıkça,
Her adımımda acılar içimde yeniden kıvılcım oldu
Kalbimi kirleten sancıları kim silecek
Hangi el, hangi merhamet, hangi rüzgâr, hangi dua
Bir kalbin pasını sökebilir, hangi gökyüzü
Bir insanın içindeki zindanı aydınlatabilir

Söylesene şair, bu yürek daha kaç kez harap düşecek
Kaç kez aynı taşın önünde dizleri yaralanacak
Kaç geceyi, uykusuz sabahlara taşıyacak
Ve ben kaç defa, aynı karanlığı seve seve dinleyeceğim
Çünkü karanlık, bazen insana dost gibi sarılır
Ama sonunda kendi suskunluğunda, daha büyük bir boğulma vardır

Kara, nefesimi çaldı benden
Deniz, gözlerimin kıyısında yeminini bozdu
İkisi de aynı anda, içimdeki hayatı tartıya koydu
Ve ben, hangi tarafta ağır basarsam
Orada daha çok battım, orada daha çok eksildim

Ey deniz, ben sana bakınca, yalnızlığımı yıkamak istedim
Ama sen her dalganda bana sırtını döndün
Ey kara, ben sana yaslanınca, bedenimi taşımak istedim
Ama sen, içimdeki gölgeyi ağırlaştırdın
Öylece kaldım; gökyüzü sustu, rüzgâr yüzüme çarpmadı
İçimde bir çocuk vardı, o bile bana küsüp gözlerini kapattı

Ve ben sustum,
Çünkü sustukça büyüyordu içimdeki sızı
Çünkü her kelime, dilimden düşerken taş kesiliyordu
Kalbimin üstüne düşüyor, kalbimi biraz daha gömüyordu

Kim anlatacak şimdi, denize ve karaya
İkisine birden boğulduğumu
Kim söyleyecek,
Bir insanın nefesinin hem suyun altında
Hem toprağın içinde kaybolabileceğini
Kim inanacak, bir kalbin iki ayrı ölümde
Aynı anda yok sayıldığını

Ben boğuldum, ama kimse görmedi
Deniz gözlerini yumdu
Kara kulaklarını tıkadı
Ben çırpındım, içimde fırtına koptu
Ama dışarıdan bakanlara sadece sessizlik gösterdim.


Artık anladım:
Benim hikâyem, yalnız bir insanın değil
Denizin de, karanın da suskunluğunda yankılanan
İçine gömülmüş bütün çığlıkların hikâyesidir.

Boğulmak sadece nefesle değil,
Sessizliğe mahkûm edilen her kalbin kaderidir.
Ve ben, işte o kaderin üstüne yazılmış
En uzun, en derin şiirimle ayaktayım.

Bilsin herkes, deniz bana küs, kara bana ağır
Ama ikisi de şahit:
Ben hem suda, hem toprakta,
Kendi kalbimin ağırlığında boğuldum.

Mehmet Bildir