Hadi Gülümse

Hadi gülümse… dudağımdaki kıvrıma sığınasım var…
Sonra isterse dünya dursun.

Ben ki yanık bir tren düdüğü gibiyim,
gecenin yarısında şehre giren,
bozkırın ortasında göğe uzanan,
paslı rayların türküsünü söyleyen.

Sen gülümsediğinde,
bütün istasyonlar ışıkla dolar,
çocuklar avuçlarına sıcak ekmek saklar,
kadınlar sabahı pencerelerinden toplar.

Bir gülüşün var senin,
bütün yükleri hafifleten,
kamyonların kasasındaki kömür torbalarını bile
pamuk gibi gösteren.

Bir gülüşün var senin,
şehirleri yeniden kurar,
bir işçinin ter damlasına gökyüzü katar.

Hadi gülümse,
çünkü sen gülmezsen
kırılır ekmek bıçağının ucu,
susar çeşmeler,
ay bile utancından yüzünü örter.

Ben seni düşündüm bugün,
bir meydanda yan yana yürüyen kalabalık gibi.
Herkesin göğsünde aynı umut,
herkesin ağzında aynı türkü.

Sen gülünce
birden anladım ki
insan yaşamak için
yalnız ekmeğe değil,
biraz da ışığa muhtaçtır.

Ve senin gülüşün,
işte tam da o ışık!

Beni anlasan,
bilirdin ki
benim defterlerimdeki bütün mısralar
senin dudaklarının kenarında başlar.

Bilirdin ki
benim uykularım
senin rüyalarının kıyısında kararır,
senin sabahlarının avlusunda açılır.

Şimdi ben sana bakıyorum:
Yüksek binaların arasında sıkışmış
bir çocuk gibi,
oysa ki bir parça gökyüzü yeter bana.

Şimdi ben sana bakıyorum:
Bir sürgün gibi,
oysa ki senin bir tek gülüşün
bütün sürgünleri affettirir bana.

Çünkü sen gülünce,
şehirlerin üstünde bulutlar erir,
toprak suya kavuşur,
yürekler birbirine yaklaşır.

Çünkü sen gülünce,
yüzyıllardır kapanmayan yaralar
bir anlığına unutur acısını

Ben sana kavuşsam,
önce ellerini alırım ellerime.
Bütün acıları yıkayıp
tuzlu gözyaşlarımla temizlerim.
Sonra alnına bırakırım
dünyanın en sessiz öpücüğünü.

Ve fısıldarım:
“Gülümse…
çünkü biz gülmezsek,
bu dünya eksik kalır.”

Hadi gülümse … dudağımdaki kıvrıma sığınasım var …
Sonra isterse dünya dursun.

Hüseyin Erdinç