Bodrum’da Aşk Gibi

Seninle ilk yürüdüğümüz sahili hatırlıyor musun?
Çay bardağında buğunun ardına gizlenmiş sözlerimiz vardı.
Bodrum’un sabahı gibi tazeydi bakışların,
İlk yudum gibiydi, dudaklarımda bir yangın bırakan…

Kumbahçe’den başladık yürümeye,
Deniz sağımızda, solumuzda tarihi taşlar,
Her adımda bir geçmiş, her köşede bir umut,
Sen Bodrum gibi; dokunsam geçmişi hatırlatıyorsun.

Amfi tiyatroya oturduk bir gece,
Ay yükselmişti Kale’nin ardında,
Yıldızlar sustu, sadece bir gitar çaldı uzaktan,
Ben o melodide senin adını duydum.

Yalıkavak’a çıktık sonra,
Tepeden baktık Ege’nin serin maviliğine,
Gün batıyordu ağır ağır,
Güneş değil de, kalbim iniyordu ufka doğru,
Ve senin gözlerinde yeniden doğuyordu.

Beyaz duvarlara yaslanmış begonviller arasında,
Aşkın en sadesini öğrendim,
Bir tebessümünle tüm yorgunluklar eridi,
Sen varken Bodrum dinlenmekti, susmaktı, sığınmaktı.

Geceleri Afrodit bile kıskanırdı bizi,
Eros uyandırırdı şiirleri içimde,
Apollo’nun lirinden dökülen melodilerle
Sana her gece başka bir dize yazardım.

Belki biz de bir mit olduk artık,
Artemis’in ışığında buluşan iki yıldız gibi,
Sessizliğin içinde konuşan bir aşktık,
Halikarnas Balıkçısı’nın bile kalemine sığmayacak kadar derin.

Sakız ağaçlarının altına uzandık,
Çıplak ayakla bastık tarihin toprağına,
Sen sustun, ben sustum…
Ama rüzgar bizim adımıza konuştu.

Bir gece, Bodrum’un o eski taş sokaklarından birinde
Bir çiçekçiye uğradım—sana bir çiçek alacaktım,
Ama çiçekçi gülü bana uzatırken dedi ki:
“Bu şehirde bazı aşklar, hiç solmaz.”

Ve ben anladım,
Bizimki bir yaz aşkı değil,
Zamanın bile eğildiği bir sevdaydı.

Seninle oturduğumuz o sahil çaycısı hâlâ yerinde,
Belki başka masalar, başka çiftler,
Ama ben o sandalyeye oturduğumda hâlâ sen varsın karşımda,
Biraz rüzgar, biraz deniz, biraz da senin kokunla…

Ve işte şimdi,
Antik Tanrılar bile susmuşken,
Yıldızlar kıskanmasın diye göz göze gelmemeye çalışırken,
Sen geldin…

İncecik bir gülümsemeyle,
Zamanı unutturarak,
Bir şehrin ve bir ömrün adını koydun:
Aşk.
Hüseyin Erdinç