Mengü TürkmenHüzn-ü dem mevsimidir.. iklim bunlanır. Abrülbeşi eser.. toprak uyanır. Kaşı hilalimin zülfü dolanır. Can közüm gittin de, mengü aşk oldun. Yel oldun, es oldun, tozdun kum oldun. Yaz baharın hazan.. güz baharın yış. Yitirip gerçeğin.. hayalin sarış. Azalmaktı varın, yokluğun artış. Sustun ıssızlıkta, çığlık ses oldun. Çok oldun, az oldun, yoktun hiç oldun. Gecenin değmeci.. erer sabaha. Ebed de özleyiş.. ezel ervaha. Heva ve riyadır yağar ‘tamaha’ . Geldin bahşoldun da, gittin bahtoldun. Ön oldun, son oldun, hiçtin tam oldun. Ondandır ki işte.. ‘böyle’ öyledir. İnat, kibir, gurur.. “hayla” huyladır. Yar’atmaz.. yar eyler, -ol ve şol-dadır. Sor oldun, yor oldun, yandın kor oldun. Sis oldun, is oldun, kaldın iz oldun. Ayyüce; bitmez yok.. bitiyor hepsi. En canı.. en varı ve en yeisi... Arkası efkardır.. ki şair sesi.. Ir oldun, ş’ir oldun, tuttun yaz oldun. Sır demez, ser vermez, bir yalnız oldun. A.Kutlu Ayyüce Ekim- Kasım 2008 |
Tebriklerimle Beğendim…
Alkışlarımla Kutlarım…
................................................... Saygı ve Selamlar.