ADAYA DÜŞEN İNEK!.. (RIZK MESELESİ)- ANM

Bir gün bir okyanusta, bir yük gemisi batar
Bir tek inek kurtulur, o da epey su yutar…

Bu talihsiz kazadan, kurtulan garip inek,
Bir tahta parçasını, kendine yapar binek.

Günlerce aç ve susuz, okyanusta yüzerken,
Bir ada görüverir, hiç ümidim yok derken.

Ulaşır yüze yüze, çıkar inek karaya,
Yorgun, bitâp bir halde, yatıverir oraya…

Bir hayli zaman sonra, inek açar gözünü,
Bakar hem ot hem su var, sevinç kaplar yüzünü.

Küçük kara parçası, otlarla kaplı imiş,
Ortada bir dibekte, yağmur suyu birikmiş…

İnek başlar otları, iştahla tüketmeye,
Suyu da içer, sonra başlar; “ah-vah” etmeye…

Der ki, kendi kendine; “ –Sen harbiden ineksin;
Ot bitti, su tükendi, yarın ne yiyeceksin?..

Hiç değilse, yarına bıraksaydın azını,
Ot bitti, su tükendi, kendin yazdın yazını…”

İnek üzgün ve mutsuz, yatıvermiş öylece,
İşte böyle geçilmiş, ilk gün ve de ilk gece…

Sabah olur uyanır, gözünü açar inek,
Yine otlar yeşermiş, su ile dolmuş dibek.

Başlar yine usulca, kemirmeye otları,
Böylelikle yarına, taşınır umutları…

Fakat yine bitince su ve otlar yeniden,
İnek tekrar üzülür, yaralanır derinden.

Der ki; “-tükendi yine, ot ile tatlı suyum,
Bıraksaydım yarına, kurusun benim huyum…”

Yine yatar öylece, üzüntülü, kederli
Ertesi sabah bakar, su ve otlar yeterli.

İşte böyle, böylece, geçer, gider kırk sene,
İnek ot yer, su içer, inek üzülür yine…

En sonunda ineğin kafasına dank eder,
Hayıflanıp kendine, bizim inek şöyle der;

“-Tam kırk sene Rabb’imiz, verdi bana hep rızık,
Ben ise hep üzüldüm, bana gerçekten yazık;

Yedim içtim kırk sene, isyan ettim bi-edep,
Rabb’im yine kesmedi, rızkımı gönderdi hep…

İnekmişim harbiden, en hasından, katıksız,
Endişem boşunaymış, hiç kalmadım rızıksız…”
…

Evet dostlar, bu kıssa böylece sona erdi,
Bir abim yine bana aynen şunları derdi;

“-Rızkın neyse ezelde bulur seni korkma hiç;
Rızık artmaz azalmaz, helal lokma ye ve iç!

Rızkı veren Allah’tır, sen gayret, et çabala,
Payın neyse razı ol, tamah etme çok mala.

Hiç endişen olmasın, rızktan yana arkadaş,
Ahmaklık alameti; rızkta endişe, telaş.

Ömrünü etme hebâ, üzgün inek misâli;
İbret olsun bizlere, şaşkın ineğin hâli…”

Kadir Çetin 23.11.08 Nazilli

kıssadan hisseyi aldık sayenizde ..çok güzel bir paylaşımdı tebrikler yazan kaleme...

Allah ım,
yazan eline,
düşünen beynine,
gören gözüne
sağlık versin.
Bak kardeşin kardeşe duası ,
makbuldür.
Aslında hep iyi olmak iyidir.
Ama bazen çok mu iyi oluyoruz ki ,
tepe takla düşüyoruz dersiniz.....

Ama süper bir yazım yazmasaydınız da ,
ben alıp gidecektim dersimi.
Kopya yaptık sıfır alacağız.

Selam ve hürmetle ,
dualarımdasınız.

güzel kalem güzel yazar,çok güzel olmuş üstadım.
saygılar sunuyorum.

çok güzel bir anlatım ve güzel bir fabl ...Kutlarım
başarıların devamını dilerim

selamlar

Güzel bir çalışma en azındanneyi anlatmak
istedigi belli
anlayamadıklarımızdan çok iyi
selamlar

Evet dostlar; bu kıssa sona erdi nihayet,
Hem uçmayı bilmeli, düzgün olmalı niyet…

Bizler bu hikayeden, şu hisseyi kapalım;
Uçmayı bilsek bile, güzel şeyler yapalım…

Ne kargaya özenip, bir pisliğe dönüşün,
Ne de saf eşek gibi, uçaktan yere düşün…

güldürdün ve de düşündürdün be üstat...harika bir fabl idi...
yürekten kutlarım...
sealm ve hürmetler...

Çok güzeldi.
Tebrik ediyorum.
Muhabbetle.

hoş bir manzum meydana gelmiş tebrikller değerli gönül dostu
selamlarımla

Bizler bu hikayeden, şu hisseyi kapalım;
Uçmayı bilsek bile, güzel şeyler yapalım…

Ne kargaya özenip, bir pisliğe dönüşün,
Ne de saf eşek gibi, uçaktan yere düşün…
kadir hocam
herzamanki güzellikte
Kalemine yüregine saglık

bu kıssada hisse çok
ve tbessüm sundu
selametlerle dost

ne hoş idi ağabey...
ruhuna afiyet...
keyifli, mânidar güzel bir şiir...
muhabbetle...