ben bu dizeleri yazarken...beklediğim içim toz duman, surlarım yıkık ve gelinen günde tam da son bir umut düşlerken bu fırtınanın giderken acılarını da yanında götürüp götürmeyeceği ve derken üstünden onca yıl geçmiş fark ettim de ben bu dizeleri yazarken... korku düşmüş bir kez içime ne yazık ki aşk hüzün ve yalnızlıkla başlayan her şiirde son satır. oysa güneş aydınlatsın, yeşereyim derken ve ateş ve külü hiç de böyle düşünmemiştim bir zamanlar ben. şimdi kirli ve o küçük bulut ara ara vurup pencerelerime kendini hatırlatırken düşünüyorum anılar ve acılarda olmasa donar sanırım her şairde bir yürek, biliyorum. ve şiirler kalanımızdan elbet... o gemiler o iskelelere yine yanaşıyor biliyorum güvertede yine karanlık iki silüet. ne simit ne martı sonuçta ve nede türkü uygarlıklar kayıp ve kendi sürgününde dününe hasret. daha yaşıyorum bakmayın o müzik tınısındaki gözlerin hapisliğine. hüznüm çabuk solan lalelerin böyle kendinden geçmişliğine... 16/7/24 |
...belki
ardımızda boynu bükük limanların ağıtları saracak yarin öpmeye kıyamadığı gerdanından geceyi...
Tebrikler.
Selam ve saygılarımla.