Babamın Cüzdanı

Babam garip bir işçiydi, elleri nasır,
Alın teriyle yoğrulmuş bir ömürü taşır.
Güneş doğmadan çıkar, gece dönse de,
O cüzdan bereketle dolardı her seferinde.

Severdi köfteyi, domatesi, karpuzu,
Bir de soğanlı yumurta, soframızın tuzu.
Yemeği severdi ama kısmazdı asla,
Önce evlat doysun derdi, canıyla, başla.

Sevgisini saklardı, pek söylemezdi,
Kalbinde yangını, gözünde gizlerdi.
Biz bilirdik ama akrabalar bilmezdi,
Ona “uzak” derlerdi, gönlünü sezemezlerdi.

Annesine, babasına hürmet ederdi,
Kardeşlerine saygıda kusur vermezdi.
Anlaşılamadı çoğu zaman belki,
Rabbine döndü sessizce, Ama şikâyet etmedi.

Kalabalık sofralarda gürültü taşardı,
Ama onun yalnızlığı derinde yaşardı.
Hiç dile getirmedi kırgınlıklarını,
Allah’a açtı hep içinin sırlarını.

Çarşıya giderdik yan yana yollar,
Bakkal, kasap, market… akıp geçer yıllar.
Her yerde o cüzdan çıkar elinden,
Bereket yayılırdı onun gönlünden.

O cüzdan yalnız bizim değil, herkese idi,
Amcaya, akrabaya, komşuya da verirdi.
Cömertlikti onda, aç kalmazdı bir hane,
İkramı severdi, Rabbine güvenle.

Şimdi o cüzdan elimde bir hatıra,
İçinde paralar ama boş dünyada.
Babam yoksa ne kıymeti var ki,
O cüzdanı bereketli kılan babamdı, sanki.

Kokladım cüzdanı, elleri gelir aklıma,
Bir yanım yanar, bir yanım bakar yarına.
Ah baba, hasretin kor gibi yakmakta,
Sensiz geçen günler ağır yük sırtımda.

Selam olsun helal alın teriyle yoğrulan babalara,
Sevgisini saklayan ama gönülden seven kullara.
Yazıklar olsun vefasız, değer bilmeyenlere,
Babasını unutan, dua etmeyenlere.

Babamın cüzdanı, bana kalan miras,
İçinde değil para, sevgisi esas.
Dualarımda yaşatırım hep seni,
Rabbim cennette kavuşmayı nasip etsin, babam, bizi…