İnsan iki şeyi görmezmiş,
Biri olmayanı,
Diğeri yanındakini…
Ne acıdır ki ben seni böyle kaybettim.

Yanımdayken değerini bilmedim belki,
Sessizliğini gülüş sanıp geçtim,
Bir bakışının ardında fırtınalar koptuğunu
Fark edemedim.
Ve şimdi yokluğunda,
Gözlerim kör olmuş gibi,
Her yerde seni arıyorum.

Olmayanı görmeye çalışıyor kalbim,
Boşluğa düşmüş hayaller gibi.
Senin adını çağırıyor dudaklarım,
Ama cevapsız kalıyor gecelerim.
Oysa yanımdayken ne kolaydı dokunmak,
Ne kolaydı bir gülüşüne sığınmak…
Ama insan görmezmiş yanındakini.

Sitemim kendime,
Sitemim bu kör kalbime.
Rabbim şahittir, ben geç kaldım sana.
Şimdi bir yangının ortasında
Adını haykırırken anlıyorum:
En çok sevilmesi gereken,
En az görülendir.

Yıllar geçti, izlerin toprak oldu,
Heybem doldu pişmanlıkla.
Her dua, her nefes seni sorar,
Ama ne gelen var ne dönen.
Bir çığlık gibi içimde yankılanır:
Olmayanı görmek ne kadar kolay,
Yanında olanı görmek ne kadar zor.

Şimdi ellerimde boşluk,
Gözlerimde hüzün,
Kalbimde cehennem.
Bir daha kimseye dokunamam,
Bir daha kimseyi sevemem.
Çünkü ben kaybettim,
Ve kaybederken öğrendim:
İnsan iki şeyi görmezmiş,
Biri olmayanı,
Diğeri yanındakini.

ZAMAN TÜNELI