Hak Yolunun Tanıkları

Hayat gün gün alıyor beni benden.
Bir bitmez hazine var, libası inşa eder tenden.
Bize her mevsim bahar; diriliriz kışta, sonbahar her dem.
Bir yağmur yağar, bir yaprak düşer, bir kuş cıvıldar, haber verir senden.

Neydi o nağmelerdeki o sönmez tını?
“Attan inmeyesunuz!” diyenin kırıldı kını.
Bitmez! Ne kâfirin ne münafığın kini.
Nerede Firavun, nerede Nemrut, nerede Ebu Cehiller, Ebu Lehebler, hani!

Allah’a dayanmışız, bitiremezsiniz bizi.
Bizler ne devirler, ne devranlar gördük; tanırız sizi.
Yiyecek, bitirecek kendi kendini soysuzun kini.
Hakk’ın nuru tecelli eyledi mi, ne insi kalır, ne cini!

Murâdî yıllar sonra anladı: nasip değil herkese Akyol.
İnsan ile başladı, insan ile bitecek bu acîb yol.
Tek dileğimiz var dost, ötelerde yüzümüz çıksın ak.
Söyletsin her dem Mevlâ bize de: “El-vakkâf inde’l-Hakk!”

Murat Kerem