Kıymetli dost..şiiriniz çok yoğun bir iç döküş ve bir iç hesaplaşma gibi duruyor.
Şiirinizi okurken ilk dikkatimi çeken şey, şairin yük metaforu olduğu. Şairin omuzlarında ağır bir hayat birikimi, biriktirilmiş acılar, ertelenmiş mutluluklar, kırılmış düşler var.
Bu yükleri sürekli “heybemde” diye anması, aslında hayatı boyunca hiç boşalmayan bir çile çuvalını sırtında taşıdığını gösteriyor.

Çok kırılgan bir ruh haline sahip olmak, umutsuz ama aynı zamanda hâlâ bağlanmaya susamış bir hâlde bulunmak...
Bir yandan umutlarını taşlara bağlayıp denize atarken, iplerle bağlayıp düşlerini vahşice katleden bir ruh varken.
Diğer yanda bütün o kırgınlık ve hayal kırıklığının içinde ''Gönül kapısının eşiğinde dinlenmeye geldim” diyerek, yeni bir kapı aralamaya çalışmak, ümidini kaybetmeyen bir insanın serencamı gibi..
Yani bitkin, yorgun ve tükenmiş ama hâlâ bir sığınak arayan bir ruh hâli var.
Şiirde sürekli bir karşıtlıkların olması da, ayrı bir ruh halini yansıtıyor..
Zehri bal diye içmek,
Ölümleri öldürmek,
Ve yüklerle gelmek ama yeniden doğmak…
Bu karşıtlıklar aslında bir iç çelişkiyi göstermekle birlikte.. aradığı O karanlıkta ki ışığı bulma ümidini yitirmediğini de göstermiş oluyor.. kanaat-i acizanem..
Hücran dolu bu karanlıktaki ışığı bulmanız dilleklerimle..
tebrik ediyor ve saygılar sunuyorum..