Dedi ki: Nerdesin?
Başkasında değilim, çok şükür kendimdeyim.
Ama bazen kendimde olmak da ağır geliyor,
Sırtımda taş gibi suskunluk taşıyorum.

Dedi ki: İyileştin mi?
Tam kabuk bağlayacak yaram,
Bir el geliyor, yeniden kanatıyor.
Kapanmıyor, çünkü içimde hâlâ anılar sızlıyor.

Dedi ki: Nasıl gidiyor?
Kör topal…
Hayat yürümüyor, ben sürükleniyorum.
Sabır azalınca öfke yol buluyor kendine,
Ama Rabbim’e sığınmasam
Bir dua, bir cümle yetişmese,
Belki de dağılırdım çoktan.

Dedi ki: Niye hâlâ ıslak kirpiklerin?
Çünkü gözyaşına söz geçmiyor ki…
Kalp yükünü bulut gibi taşıyor,
Damla damla düşüyor gecelere.

Dedi ki: Ölüyorsun.
Dedim ki: Yaşadım mı ki?
Hayat bir su, önünde kim durabilmiş?
Ben akmışım, o harcamış…
Sevene de, sevmeyene de verdim kendimi.

Ve öğrendim ki;
İnsana yük olan dünya değil,
İnsanın kendi kalbidir.
Kalbini Hakk’a bırakınca
Acı bile şifa olur,
Gözyaşı bile secdeye dönüşür.