0
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
95
Okunma
Bir kente sığmadım,
bir ömre de sığmazdım aslında.
Küllerimle konuştum,
yangınlarımdan özür diledim.
Bir kadın geçti aklımdan,
çantasından umut sarkıyordu,
düşleriyle yoksulları besliyordu.
Yüzünde acının alfabesi,
gözlerinde çocukların gülüşü vardı.
Sokak lambası titredi,
bir sigara yaktım,
dumanda kaybolan yalnızlık gibiydim.
Şiirlerim üşüyordu,
biraz da ben.
Sen olsaydın,
ekmeği ikiye böler,
çayı ortadan iki yudumda tamamlardık.
Ama sen yoksun işte…
Ben hâlâ buradayım:
Gürültünün içinde sessiz,
kalabalığın içinde yapayalnız.
Ve bil ki;
bir şiir daha yazdım sana,
adını koymadım.
Çünkü adını koymak,
kaybetmeye benziyor.
5.0
100% (1)
