Hatırlar mısın, ilk kez elini tuttuğum anı?
Kalbim sanki yüreğimden çıkıp sana koştu.
Sokağın köşesindeki o eski kafede,
Bir fincan kahvenin içinde sakladım sevgimi.

Gözlerin dalardı bazen pencerenin dışına,
Ben de gizlice seni seyrederdim o arada.
Gülüşün, bardağın kenarında kalırdı,
Ve ben o gülüşü içimden hiç yıkamazdım.

O gün sahile inmiştik hani, güneş yeni batarken,
Ayaklarımız çıplak, denizle çocuk gibi oynamıştık.
Göz göze geldiğimiz o an, zaman durmuştu,
Sanki dünya sadece bizdik ve bir de yıldızlar.

Yıldızları saymaya kalkmıştık sonra,
Her birine bir dilek, her dileğe bir anı adadık.
Bir tanesi düşerken sessizce dilek tuttun,
Ben de tuttum; “Seninle hep kalayım…”

O eski bankı hatırlıyor musun?
Yağmur sonrası hafif ıslaktı, ama oturduk yine de.
Sustuğumuz halde her şeyi konuşmuştuk orada,
Çünkü bazen susmak, en büyük sevgidir.

Sonra bir gün sana çiçek almıştım,
Adını bile bilmediğim ama senin sevdiğin çiçekti.
Kokladığında gözlerin dolmuştu biraz,
Ben de anladım: Aşk, detaylarda gizliymiş.

Şimdi geriye dönüp bakınca,
O günlerin her biri kalbimin mücevher kutusunda.
Ne zaman bir yıldız kayar, bir şarkı çalar,
O eski anılar gelip ellerimden tutar.

Ve bil ki sevgilim…
Her ne yaşandıysa, seninle güzeldi.
Zaman alsa da yılları,
Kalbim hep o günlerde kalır,
Çünkü seninle geçen günler,
Bir ömürlük şiirdi aslında…

bu eserde sevgiyi yasatabilenlere gelsin
Ask-i-Divane