Ey nur yüzlü Habibullah,
Gelişinle açıldı karanlığa sabah.
Karanlık geceler gündüz oldu,
Kalplerde taşlar güle doldu.

Senin adınla başlar ezan,
Senin yolunla bulunur iman.
Yetimin gözyaşını silen merhamet,
Kölenin zincirini kıran adalet.

Uhud’da can, Bedir’de iman,
Mekke’de sabır, Medine’de vefa…
Sen öğrettin kardeşliği bizlere,
“Birbirinizi Allah için sevin” diye.

Gönüller kuruydu, sen rahmet oldun,
Karanlık çağda yıldızlar dolsun.
Bir yetimdin, ama ümmet oldun,
Kainata rahmet, aleme nur oldun.

Ey Peygamberim, mahşer günü zor,
Herkes der ki: “Nefsim, nefsim!”
Ama sen, ey Muhammed Mustafa,
Diyeceksin ki: “Ümmetim, ümmetim…”

O gün gözler seni arayacak,
Şefaatinle kalpler ferahlayacak.
Kevser’in başında durup bekleyen,
Ümmetine “Gel, iç” diyen…

Senin müjdenle açılır kapılar,
Senin sesinle susar feryatlar.
Rahmet peygamberi, affın güneşi,
Seninle bulur kul yolun eşi.

Dünyada bize bıraktığın iz,
Kur’an ve sünnet, en büyük hazine.
Kim tutarsa senin yolunu,
Bulur huzuru, kurtarır gönlünü.

Ya Resulallah, gözlerimiz yaşlı,
Hasretinle tutuşur kalbimiz.
Senin nur yüzünü göreceğimiz gün,
En büyük bayram, en büyük düğün.