Ey insan, gurura kapılma,
Toprak oldun, yine toprak olacaksın.
Ne saray, ne taç, ne taht,
Hepsi kalacak, sen yoluna gideceksin.

Sevgi ek kalbine, kin ekme,
Merhametle bak kardeşine.
Bir gönül yıkma, bin Kâbe’den ağırdır,
Unutma, gönül Allah’ın nazargâhıdır.

Ey insan, diline sahip ol,
Her söz bir ok gibidir.
Ya yaralar, ya şifa verir,
Seç, kalemini hayra çevir.

Mal için didinme, hırsla yanma,
Ne götürdü ki gidenler yanına?
Bir yetimin duası, bir garibin tebessümü,
En büyük hazinendir aslında.

Ey insan, mahşer günü gelecek,
Herkes "Nefsim, nefsim!" diyecek.
Ama sen, “islam kardeşim” de,
Merhameti yoldaş eyle kendine.

Küçük görme kimseyi,
Zerre kadar iyilik kurtarır seni.
Kibir, dağ gibi taşır insanı,
Ama tevazu, uçurur göğe kanadı.

Ey insan, dünya bir hanedir,
Misafirsin, konup göçersin.
Sevgiyle, adaletle, imanla yaşa,
Ki yarın Rabbine yüz akıyla gidesin.