Uzun zamandır bilinmezlikteki sürgünlüğüm…
Defalarca isyanlara asılı kaldım.
Unuttum; tebessümün ne kadar değerli olduğunu…
Başkalarının bahçesine bahar olurken,
Soldurdum bahçemi…

Hatırlayamadığım rüyalarım
Hatırlayamadığım an’larım
Us’umun bir köşesine sıkışmış,
Toz pas içerisinde çürümeye terk edilmiş çocuksu yanım…
Hani ben umut idim!
Hani her güne gözlerindeki parlak ışıkla uyanan,
Gökyüzünün maviliğinde kaybolan,
Yağmur sonrası gökkuşağının altından geçebilmek için umarsızca koşandım…

Hani varmak değildi mesele?
Yolda olmak,
Yolun renklerini yaşamak,
Yolun huzuruna varmaktı…

Şimdi kaybolmuşluğun karanlığında, ufak bir ışık arıyorum...
Unuttuğum Şükür’ümü, yeniden dilime doluyorum.
Unuttuğum, değersizleştirdiğim maceraperest yanımı
Küllerinden yeniden doğuruyorum.
Bir kadın kaç kere doğar, kaç kere doğurur bilir misin?

Densiz Amatör
Ecem Kezer Tezyılmaz
19.08.2025