Küçüklüğüme dair bir anı;

Yeşil boncukları iğneden geçirirken
Tabanına yapraklar döşenmiş
Bembeyaz bir güldüm
Ortasına pembe renkli tohumlar serpiştirdim
Hayallerimin çok oluşunu severdim


Duygularımı süzgeçten geçirmeden önce
Mutfak evyesinde bir güzel yıkadım
Su gibi aktı acılar ve sevinçler
Düşünce çemberimde tüm kenarları oyalı halimle
Nice alınları süsleyecektim


Bir sabah
Mavi bir kurdele buldum yastığımın altında
Mavi okyanusta umuda yolculuktu o hayalimin adı
Hiçbir mültecilik izah edemeyecekti zihnimdeki göçmenliği
Kelimelerimin ardındaki sessizliği aradım

Yüreğimi kızartıp içimde kalan yağı tezgaha sıçrattığımda
Evye alev aldı
Telaş sardı Güneş’i
Yüzünü örttü elleriyle
Sevmenin utancını sıvadı bir balçık gibi üzerine


Ama sevmek işte
Hakikat gibiydi
Peçeye ihtiyacı yoktu bu yüzden
Yüreklerdeki körlüğü tezgaha çıkarıp
Sunum yapmaya karar verdim
Çocukluğum rafa kaldırdı kendini bir kere daha
Buzlukta dondurulmuş vişneler de vardı ay
Söylemeyi unuttum son anda


İnsan sevince unutuyor işte
Güneş yine kızacak bana
O gelmeden vişneleri bitireyim
Eriyip gitmeden çocukluğuma sarılayım
Elinin körü derdi şimdi burda olsaydı nenem
Elin körü derdim ben de neneme
Elin körü işte...

ŞuLeCannn