Ey ruhumda ki sevda, yüreğimde ki şiâr,
Sen ki, Yüce Ecdâd’ın, alnındaki secdekâr.
Geceme kandil olup, zülfünle nur ekerdin,
Sen ki; Arş’a örtüydün, toprağa gül dikerdin.
Serinlerdi ateşim, gözyaşında her bahar.
Sen ki bir dua gibi, gökten inen bir karâr,
Rengin ile bezenip, hilâline adandım.
Gölgene sığınarak, ocağına dadandım.
Nazlı nazlı salınan, şeref timsali bir yâr,
Sen ki, Yüce Ecdâd’ın, alnındaki secdekâr.

Şehîdlerin kanıyla, dokunmuş bir nakışsın,
Gör ki, titrek yüreğin, taşıdığı bakışsın.
Ağaran ufuklarda, hillâlin gölgesiydin,
Hür doğmuş bir milletin, bir haykırış sesiydin.
Mânâ bulur seninle, sabaha dek heceler,
Sırtında taşır seni, dağlar, yollar, geceler.
Adın geçse coşarak, ter dökerdi her gönül,
Gökteki meleklerin, aşkıydı kırmızı gül.
Korkutmasın suskunluk, sen bir candan akışsın,
Gör ki, titrek yüreğin, taşıdığı bakışsın.

Sana âşık sineyiz, aşkınla fedakârdık,
Ezelden ebede dek, gidenlere bakardık,
Al kanlarla yazılsan, rahmet olur her gece,
Sen ki gök kuşağında, al renginle bir hece.
Düşmanına gür sesin, dosta sırdaş sözlerin,
Her nesilde yeniden destan yazmış izlerin.
Gönül tahtım sen idin, Sultanımsın ey hilâl,
Semâda çağlayan nur, gölgendir bu istiklal.
Sönmesin diye aşkın, sîneleri yakardık,
Ezelden ebede dek, gidenlere bakardık.

Adım gibi bilirim; Vatan, Bayrak, Minâre,
Sen inmedikçe gökten, yılmaz bu toprak nâre.
Hicran dolu her öykü, senle başlar küçükken,
Kapanır gözler ama sonsuza dek açıkken.
Sen ki, aşkın ecesi, vuslatın tek izisin,
Sen ki, kefensiz yatan, yiğitlerin gözüsün,
Siper olan yürekler, sevdana kurban gider,
İki cihan uğruna, alnı açık derbeder.
Öpsün alnı secdeler, açılsın gökler yâre,
Sen inmedikçe gökten, yılmaz bu toprak nâre.

Kavga değil, barıştır, hilâlinden çıkan ses,
Bir çağrıdır âleme, bir sükûnet, bir nefes,
Kalplerde yankılanan, ezanlarla büyürdük,
Şehitlerle dirilip, Bayraklarla, ölürdük!
Adaleti görünce, kalmaz zulümde hatır,
Hürriyetle dokunur, gönlünde ki her satır.
Secde secde taşırdık, kalbimizde hikmeti,
Hakikat’ın gölgesi, alnımızda kıymeti.
Bu sevda öyle derin, öyle kadim bir heves,
Bir çağrıdır âleme, bir sükûnet, bir nefes.

Bir kızıllık vaktinde, Şu gök kubbeden aktın,
Sen ki, cânan uğruna, can derdinden uzaktın.
Ey mazlumun duası, sana haktır bu niyâz,
Sabahı müjdeleyen, şafaklarda bir ayâz.
Sana açan her gönül, cihânı unuturdu,
Sana bakan bu dağlar, Anadolu olurdu.
Gök kubbede sedânın, toprakta ki izisin,
Sen Ceddin emanete, sırdaş olan yüzüsün.
Sen bitmeyen sevdâyla, hep gönlümüze aktın,
Sen ki, cânan uğruna, can derdinden uzaktın.

...andelib...