“Tenim Toprağını Özledi Züleyhâ” serisinin final şiiri

Tenim toprağını özledi,
Kendi bedenimde yabancılaştım,
Her hücrem seni aradı,
Ve ben,
Sana dokunamadığımda
Küllerim bile yanar oldu.

Kalbim bir gölge misali,
Senin adınla doldu, boşaldı,
Her atışında
Bir secdeye varıyordu,
Ve o secde,
Ruhumun kapısını aralıyordu.

Ruhum ise,
Sonsuzluğa açılan bir pencere,
Orada seninle buluştuğumuz yer,
Zamanın ve mekanın ötesinde…

Tenim, kalbim, ruhum;
Bir üçleme,
Bir aşkın üç makamı,
Ve ben,
O makamların esiri oldum.

Tenim seni beklerken,
Kalbim seni severken,
Ruhum sana secde ederken,
Bütün varlığım seninle var oldu.

Ey Züleyhâ,
Bu üçlükte kayboldum,
Ve her kayboluşumda
Bir varoluşun sırrını çözdüm.

Tenim, kalbim, ruhum;
Sana adanmış kutsal bir meczup,
Ve ben,
O meczubun en derin haliyim.

Bedenim hasretle yanar,
Kalbim secdeye kapanır,
Ruhum ise,
Seni bulmanın sonsuz sevincini yaşar.

Her zerremde senin izlerin,
Her nefeste senin adın,
Ve ben,
O aşkın külleriyle
Cennette bir secde...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(5 Mart 2023)