Sessizlikte Bir Mutluluk

Dilimde kelimeler, yüreğimde boşluk,
Çeşmenin suyu yok, kurudu, bir damla yok.
Bir an var ki sessiz, yorgun, ağır ve soğuk,
İlhamı ararım, rüzgârın koynunda yok.

Dolaşırım düşünce, çaresiz, yorgun,
Her cümle yarım kalır, ruhum bitik, solgun.
Ama bilirim ki gece hep sabah doğar,
Kaybolan ilham, saklı köşeden çıkar.

Bir köşede sustum, içimle kaldım,
Ne bir el uzandı, ne bir söz aldım.
Ama tam da orda ben kendim oldum,
Kırık bir aynada yüzümle buldum.

Sandım ki bir çığlıktım ben,
Oysa sustukça açıldı perde, sen…
İçimde bir çocuk “gitme” dedi hem,
Sevgiyi unutan bendim meğerse.

Yorgun omuzumda yıllar yattı hep,
Kimi yük, kimi hayal, kimi bir sebep.
Ama en güzeli neydi, bilir misin?
Kendine sarılmak, hiçbir şey istemeyip.

Bir dua yükseldi dudaklarımda,
Yalnızlık ağlarken göz kapaklarımda.
Ne para, ne ün… Mutluluk şunda:
Bir damla huzurdu alnımda sabah.

Artık biliyorum… sessizlik bir dost,
O anlatır sana susarken en çok.
Kalbinin sesine dön bir an bak da:
Orda atan hayat, orda gerçek yol.

Zamanla öğrendim, konuşmaz her şey,
Bir bakış anlatır onca derdi, neyley.
Mutluluk bazen neşe değil, bir şey
Sessizce içinden “iyi ki” demek.

Sonsuz bir denizde bir kıyı gibi,
Kendi iç huzurum, gizli bir çiçekti.
Gürültü sustuğunda kalbim dinledi,
Sessizlikte bir mutluluk varmış meğer.

Ve şimdi dönüp baktığım her anda,
Ne fırtınalar var geçip giden yanda.
Ama duru bir su gibi aktı zaman,
Sessizlik öğretti en güzel duayı.

Hakkı Kalabalık