Herhebi
– Kazım Demir

Herhebi…
gotinê çûyî,
belav bûyî di hêviyekê de,
li qeraxa welêtê bêsiv û bêgotin.

Herhebi,
wek helbestek nehatî nivîsandin —
di nav helwestê de xweşî û xemgînî,
di nav zarokekê de,
ku nizanî çima bihar jî bi hêz e.

Tu herhebi…
bi stranên ku li cemxwe ne,
bi navên ku li destê welatê xwe hatin jêbirin,
bi avazê wê mamê ku got:
“zarokê min çû, belê, ez herçî jî bêm, ez bêdeng nabim.”

Herhebi…
bi dilê ku li ber navê xwe tê dûrkirin,
bi zaravê ku serdana zimanek din dike,
bi girtiyek ku gotinên xwe li benda daxuyaniyê dike.

Herhebi…
ji bo wan ku bûn hebûnê bênasname,
ji bo wan ku her çavên xwe li ser rûyê axê şil kirin,
ji bo wan ku gotin:
“Ez jî mirov im, herhebi…”
GİT
– Kazım Demir

Git…
gittin bir kelime gibi,
dağıldın bir umudun içinde,
sessiz ve dilsiz bir vatanın çatlağında.

Git,
yazılmamış bir şiir gibi —
biraz güzellik, biraz hüzünle,
baharın neden güçlü olduğunu bilmeyen
bir çocuğun içinde.

Sen gittin…
sesin kalmadı yanında,
adın silindi kendi ülkenin ellerinden,
bir annenin feryadında kaldı:
“Çocuğum gitti ama ben susmam!”

Git…
kendini adından uzaklaştıran bir yürekle,
kendi dilini başkasının sözcüklerine emanet eden biriyle,
konuşmak için değil,
sadece var olmak için yaşayan biriyle…

Git…
adı olmayanlar için,
gözyaşlarını toprağa dökenler için,
ve sadece şunu söyleyenler için:
“Ben de insanım, git…”