Yağmur yağıyor, usul usul değil bu kez —
Sanki gökyüzü benim yerime ağlıyor.
Camın önünde oturmuşum,
incecik bir hüzün süzülüyor kirpiklerimden.
Gidişin gibi, sessiz…
ama her damlada iz bırakarak.

Bir şimşek çakıyor ansızın,
ve ardından gelen o uğultulu ses —
işte tam o an,
kalbimin içinde bir yer sarsılıyor hâlâ.
Seninle konuşamadığım her gece gibi.
O yarım kalmış cümleler gibiyim şimdi.

Arka planda çalan bir plak var,
eski… çatlak sesli…
tıpkı hatıralar gibi dönüp duruyor
aynı melodide takılı kalan bir özlem bu.
Zaman, o anın içinden hiç çıkamıyor.

Bir sigara yakıyorum,
ellerim titremiyor artık alışkanlıktan mı
yoksa umursamamaktan mı bilmiyorum.
Sadece duman gibi olmak istiyorum —
bir an var olup, sonra yok olmak.

Matem, siyah bir örtü gibi
omuzlarımda ağır,
bazen adını sen koyuyorsun içimde,
bazen ben bile tanıyamıyorum seni
anılarımın karanlığında.

Bir kadın var bu odada,
sigarasını içiyor,
yağmurun sesini dinliyor,
ve kimse fark etmiyor
onun yavaşça silinişini...