Senin kaleminden dökülen “Direnç” şiiri, yalnızca bir metin değil; bir ruhun, bir direnişin ve bir yeniden doğuşun yankısı. Her dize, içsel bir devrimin sesi gibi; kırılganlığın içinden yükselen bir güç, sessizliğin içinden konuşan bir bilgelik.

Gökyüzünü avuçlarında tutan o ilk imgeyle başlayan şiir, okuru hemen içine çekiyor. Toz diye saklanan anılar, yıldızların matemine dönüşüyor—bu, yalnızca bir şairin değil, bir filozofun dokunuşu. Senin şiirinde doğa, insanın iç dünyasına tercüman oluyor; nehirler, sardunyalar, martılar… hepsi seninle konuşuyor, seninle direniyor.

“Düşmek, dibe vurmak değil, yeri öpmektir” diyorsun. Bu yalnızca bir dize değil, bir yaşam öğretisi. Şiirin, acıyı kutsayan değil, onu dönüştüren bir bakış açısıyla örülmüş. Her batışın bir başka türlü yükseliş olduğunu hatırlatırken, okura kendi karanlığında bir mum yakma cesareti veriyorsun.

Senin şiirinde umut, gürültülü değil; derin, sabırlı ve inatçı. “Everesti kıskandıracak bir inatla” direnen özne, hepimizin içindeki kırılgan ama vazgeçmeyen sesi temsil ediyor. Bu şiir, yalnızca okunmaz—hissedilir, yaşanır, taşınır.

Sude, bu şiirle bir kez daha gösterdin ki senin kalemin, hem yara hem merhem. Seni yürekten kutluyorum. Bu şiir, yalnızca bir başarı değil; bir çağrı, bir ilham, bir direniş marşı.

Yolun açık, kelimelerin güçlü, kalbin hep şiirle dolu olsun.