Kalemin kırılsın be hayat,
Hiç mi elin titremedi hayırsız, yazımı yazarken.
Bir gül bırakmazken tutunacak dalımda,
Ateş düşürdün ocağıma gönül bağıma.

Biraz umut koysaydın keşke satır başına,
Sev yazmışsın da, hemen yanına,
Ne bir virgül var, ne de nokta…
Biraz gülüş bıraksaydın keşke gözyaşıma...

Kara mürekkep damladı bak alın yazıma,
Silmek istedikçe kazındım kendi yasıma.
Bir hayal kuracakken el verdin bir yangına,
Ateşi harladın da, dermanımı sakladın ardına.

Nice sevdalar diz çökerken gözümde,
Bir tebessüm bile çok gördün şu ömrüme.
Sahi hayırsız, hiç mi utanmadın benden
Ah be hayat, yazgımı yazarken, kalemini esirgerken.

Bir tebessüm bıraksaydın satır arası,
Belki unuturdum bana çizdiğin şu kara yası
Yine de tutuyorum elimde,o vefasızı
Yaralı bir şair gibiyim, mürekkebinde bir sızı,

Bir zamanlar sabahlara gebe hayallerim vardı
Yüreğimde kor gibi alev yanardı.
Şafak vaktinin devri bitti,
Gönlümdeki sevinçler şu kursağımda birikti

Kalemini akıttın da en karanlık gecelerde,
Sonra yaz dedin, şu garip ömrüme .
Ben yazdım da…
Ötelerde kahır dolu şiir kaldı geriye.

Yazgı dedin, sustum.. yetmedi mi
Sen ki kudretle yazarsın kaderi,
Niye bana gelince mürekkebin eksildi
İstemem hayırsız bir daha yazma beni.

Şiir: Gizemce Gizemli Şiirler