Sarı Saçlar Yeşil Göze Süs Olmuş

Sarı saçlar yeşil göze süs olmuş,
Ölseydim de görmeseydi bu gözler!
Sensizliğim yüreğime küs olmuş!
Ol Ceylanı ruhum arar, göz özler!

Dert şişirdi, zannetme ki şişmanım,
İnan bana, gördüğüme pişmanım!
Anlat diyor; dostum ile düşmanım;
Dil yetmiyor, kifayetsiz tüm sözler!

Her bir teli sanki güneş şuası,
Muska yoksa yetmez nazar duası,
İflah olmaz kem bakanın yuvası!
Sağ kalanı sara nöbeti izler.

Hangi tarak, tarar altın telleri?
Kıskanırım sana değen yelleri!
Lal göreyim seni anan dilleri,
Bu kalp seni kendi gözünden gizler.

Kaşı keman: Hilal gibi, yay gibi,
Ürkek hali gün görmemiş tay gibi,
Gündüz güneş, gece parlar ay gibi,
Yokluğunda tenim üşür, kalp buzlar!

“Gören kaçsın” demiştir Ol Yaratan!
Aklı olan; bakmaz, geçer oradan,
Hakk perdeyi kaldırırsa aradan:
Derman gider, yere yığılır dizler!

Yaşı küçük, henüz çeyrek ömürcük,
Dudakları açmamış bir tomurcuk,
Nasıl nefes alır verir yavrucuk!
Bu haline yürek ağlar, can sızlar!

Sarı sevdim, esmer bozdu asabı,
Kumral duydu: Ismarladı kasabı.
Gönül harcar, akıl öder hesabı,
Harman kalkar, yelin nasibi tozlar.

Mustafa Hoşoğlu