0
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
163
Okunma
Uyuttun işte tüm çocuklarımı.
Ellerinden tutup, koşmak varken bir vadide,
Yahut bir göl kenarında izlemek varken uçsuz bucaksız göğü,
Sevinmek varken baharın gelişine,
Rüyasız bir uykuyla uyuttun.
Şimdi açmayan çiçeklerin arasında,
Tekrar tekrar büyütmeye çalışıyorum, ardında bıraktığın tüm yaralı zamanları.
Ve bulmaya çalışıyorum, anlamaya, anlatmaya.
İçimde sus pus olmuş bir bayram sabahı gibi her şey.
Ne ses var ne neşe,
sadece ütüsüz bir gömleğin yakasında
kalmış bir zaman kırığı.
Biri ağlamış sanki duvarlarda,
ama ses geriye düşmemiş.
Bir zamanlar öten kuşların
kafesi bile yok şimdi.
Ve ben hâlâ
bir gülüşün izini sürüyorum bir tahta atın gölgesinde,
belki uyanır diye
içimde kıvrılmış o küçük eller.
5.0
100% (4)
