“Sesini Unutmadım”

Kazım Demir

Senin adın,
hiçbir savaşın tarafı değildi.
Sen bir çocuğun gözyaşında
ve bir annenin sessizliğinde
aynı anda yaşıyordun.

Bir dağa çıktın —
yalnızca adalet aramaya.
Sana anlatmadılar,
adalet yalnızca yasalarda değil,
yüreklerde yaşar.
Ve en çok da
ölüme yürüyen bir gencin
sessiz çığlığında…

Sana düşman dediler,
oysa sen kimseye düşman değildin.
Bir meşe yaprağını incitmeden geçerdin patikalardan.
Bir kuşun yaralı kanadına el uzatırdın,
bir ekmeği üçe bölerdin
ve en son hep kendine bırakırdın en azını.

Ben seni savaşta değil,
bir barış düşünde hatırlıyorum.
Bir aralık pencerede,
bir yaşlı kadının dikiş kutusunda
kan rengine bulanmış bir iğne gibiydin.

Sesini unutmadım.
O barutla karışık sesi,
o acıyı saklayan gülüşü.

Her sabah bir kuş uyanıyor
senin sesinle.
Her akşam bir çocuk seni çiziyor
kâğıda sığmayan ellerinle.

İnsan kalmak,
sana benzemekmiş meğer.
Bir çiçeği koparmadan yürümekmiş hayattan.
Ve ölse bile biri —
unutulmamakmış,
bir çobanın ıslığında yaşamakmış
adı konmamış barışlar gibi.