Bêdengiya Gelêkî
— Kazım Demir

Çiyayên me bêdeng in.
Çimkî li her bilindahiyekê
stranek nîvman hatî veşartin,
li bin her kevarekê
navê zarokek heye,
û di navê her zarokê de
lêk stranek qedexe.

Gelekî bifikire—
dema axivêdê, zimane wê dijir,
dema bêdeng bibe, çiyayên dijir.
Wek darê hêrmî ya hêlî,
ku di nav xwe de sedan demsal digire.

Gava yekî dibexşe,
yekî din li sînorên wenda dibin.
Em nekin gûhdanê jî bi hev parve bikin,
çimkî hezaran tîpan tune in
û dilê me
di xerîta de nayê cihkirin.

Axê me
wek destên dayikê min giran e—nasir e.
Wek nanek bi binav ve xam bûye
êdî emê birçîbûnê bi domdarî bibin.
Lê her carê ku em dixwazin êşê veşêrin,
nişaneka lêdane dihêle
zekî çavdanekî…

Ey gelê demsalan wenda!
Her helbest ku ji bo te tê nivîsandin
bi bêdengî dest pê dike
çimkî ji bo gotina te
pêdivî ye dilê xerab bibe,
û paşê tîpan bêyî destê dayikê
lihev bikin.