Her yazılanı şiir sanma,
Yara’dır çoğu, sessiz haykırış...
Mısralara saklanmış bir feryat,
Kalbin ince ince kırık bakışı.
Bir heceye sığar bazen ömür,
Bir dizeye sığmaz o yürek yakışı.

Her yazanı şair sanma,
Yaralıdır çoğu, dil susar...
Söz dökülür kalemden usulca,
Bir gecede bin acı doğar.
Kimi sevda sanır o yangını,
Kimi sadece ateşe koşar...

Her kelime dokunmaz gül gibi,
Bazısı diken, kanatır içi.
Bir harfte donan bir ömür var,
Siteme bulanmış gözyaşı geçişi.
Yazmaz, susar, içine gömer,
Anlarsan senindir gerçek bakışı...

Kalemden kan sızar çoğu zaman,
Ruh yazılır, sayfa ağlar.
Bazen harfler dua gibi iner,
Bazen beddua gibi dağlar.
Okuyan geçer belki usulca,
Yazan orda hep yanar...

Yüreği göçmüş nice insan var,
Şiirle konuşur kendiyle.
Dünyaya dar gelir o cümleler,
Döner durur geçmişin sesiyle.
Anlatamaz, ama anlatmak ister,
Bakar boşluğa gizli neşesiyle...

Sanma ki herkes anlatır içini,
Bazısı yazar, sır olur her satır.
Kırık kalbin dili yoktur ki,
Yazı olur, yanan gönül anlatır.
Her mısra bir başka acıya doğar,
Ve okuyan değil, yazan ağlatır...

NURAL BEKTAŞLI