Öfkelen sende volkanlar misali behey deli gönül!
Amigdala der ki; ya savaş ya da derinlere gömül!

Ateşler içinde yanan yüreğimde parlak yıldırımlar,
Elbet bu kadar keskin sirkenin küpüne zararı var.

Adrenalin ağır mesaisinde tüm hızıyla bedenimde,
Ne akıl kaldı ne fikir hepsi yok olup gitti belleğimde.

Kalp atışlarım bir yere mi yetişiyor ki; bu telaş nedir?
Gözlerim deli deli bakıyor; delirebildiğin kadar delir.

Yıldırımlar ve şimşekler ardı ardına çakıp gürlüyor,
Durmaz artık bu fırtına bende büyüdükçe büyüyor.

Sütliman halimden ve akıldan kalmadı bende eser,
Bu delilik halini olsa olsa şöyle iyi bir dayak keser.

Kesmedi mi o zaman görürsün öfkenin bedelini,
Zararla oturursun kalktığın yere görürsün halini.

Bu nasıl şiir diye düşünüyor okuyucu tam da burada,
Öfke patlamasının oldukça yoğun olduğu bu çağda.

Elbet öfke insan kadar eski bir duygu buna ne şüphe,
Ancak günümüzde biraz abartmadık mı acaba sizce?

Öfkelenmekte de sorun yok esasında yalnızca o olsa,
Şiddet işin içine girince karışıyor bu konu esasında.

Zira şiddetin her türlüsünü kınamayan bir insan olur mu?
Şiddetin meşru olduğu bir çağda doğru yol bulunur mu?

Yalnızca fizyolojik bir olay değil elbette bu konunun özü,
Psikolojik kökenlere inip oradan da dinlenmeli bilim sözü.

Harap Mesut öfkelenir de gelmez elinden elbette bir şey,
Yazdı bunları okuyucuya okumasa da diyemez hiçbir şey.