...ömrümün elli beşinci yılı anısına...

Yetmişte çıkmışız yola
Yürüdük, vermedik mola
Şükür, kul olmadık kula
Sakarya geride kaldı
Samsun kapımızı çaldı

Dizler yitirdi dermanı
Azaldı ömür harmanı
Gönül dinlemez fermanı
Dünya kovan, ömür baldı
Elli beş kapıyı çaldı

Biz yolcuyduk, ömür yoldu
Kimi nefsine kul oldu
Günler geçti, mühlet doldu
Kimi yükseldi, alçaldı
Elli beş kapıyı çaldı

Ganimet bilmedik günü
Hoyratça harcadık dünü
Deniz bitti, gördük sonu
Hayat sanki bir masaldı
Elli beş kapıyı çaldı

Göreceğimizi gördük
Süreceğimizi sürdük
Artık son viraja girdik
Aklım bey, gönlüm hamaldı
Elli beş kapıyı çaldı

Ömür zincir, halka sene...
Hükmetmek müşküldür düne
Selâm olsun yeni güne!
Başı toy, sonu kemâldi
Elli beş kapıyı çaldı

Doğarken her şey güzeldi
Ne varsa bize özeldi
Geçen yıllar bir gazeldi
Bütün aynalar cemâldi
Elli beş kapıyı çaldı

Şakaklarımdaki aklar,
Dünün sırlarını saklar
Bir el sol yanımı yoklar
Vakit geçti, gün ufaldı
Elli beş kapıyı çaldı

Günler deveran eyledi
Bir yılı bir ân eyledi
Yürek feveran eyledi
Kader falcı, ömür faldı
Elli beş kapıyı çaldı

Çoğu gitti, azı kaldı
Dünün yalnız pozu kaldı
Şerefli bir mâzi kaldı
Hayat bir verdi, beş aldı
Elli beş kapıyı çaldı

Trabzon’a varır mıyız?
Torun torba görür müyüz?
Yarınlara yürür müyüz?
Zihnim derinlere daldı
Elli beş kapıyı çaldı

M. NİHAT MALKOÇ