Kimsenin iç âlemine karışma,
Her yürek bir sırdır, saklı yara...
Bazen bir bakış anlatır fazlasını,
Lâl olmuş dillerde döner kara para.
Duy, ama çözme, iz bırakma duvarda,
Bazı hikâyeler susarak yaşanır arda.

Kimseyi iç âlemine karıştırma,
Her gelen bir iz bırakır, belki yara...
Gönlün en derini en kolay kirlenir,
Güven, ince cam; kırılır usulca.
Bir defa açıldın mı, döner yangına,
Rüzgâr esse bile tutuşur anında.

Kimseye iç âlemini açma,
Yıldızlar bile saklar ışığını bazen...
Bir gülüşün ardı nice sancılarla dolu,
Ve sessizlik, en büyük sırdaş bazen.
Sana ait olanı, sende mühürle,
Kalbinin şifresi, sadece sende.

Gizli tut her şeyi, bırak zamana,
Bazı gerçekler söylenmez her yana.
Bil ki bazen susmak, konuşmaktan ağır,
Ve her açıklık, beraberinde yorar.
Sakladıkların, seni sen yapan hazinedir,
Paylaştıkların ise yok olma sebebidir.

Yan, ama tütme, duman olmasın,
İçin kavrulsun, gözün solmasın.
Ateşini gören yanına yaklaşır,
Ama kül olunca kimse kalmaz ardında.
Yan, ama iz bırakma havada,
Aşk gibi, dostluk gibi, yak ama dağlama.

Ve unutma; iç âlem, bir mabettir,
Her geleni alma, her şeyi açma.
Kimi bakar geçer, kimi iz bırakır,
Kimi de gelir, içindeki seni yıkar.
Sen sen ol, içine sadece seni al,
Ve derinliğinde, kendinle kal.

@NURAL BEKTAŞLI