Bir şey zorluyor beni, ya; akli muvazenem
Ya da şu deli yürek” tek tesellim seccadem”

Arasında kalmışım bu tuhaf cenderenin
Dün kayıp bu gün garip yarın kim bilir kimin

Gölgelerin aslı yok, beyni zorlayan düşler
O düşler ki; suların aynasına düşmüşler

Gönlüm sur yıkan gülle, beynim duvar, kerpiçten
Dövüyor var gücüyle, müdahale hariçten

Alnım öper secdeyi Hak’ka akar arzuhal
Gayrisinde huzur yok hepsi boş hep ham hayal

Sevda bu! Acı girift, ne yol var ne bir çare
Akıl! ..Lakin etmiyor “yürekle istişare”

“Gel” diyemem gelemez, o; çözülmez kördüğüm
O hayalimde yumak, örüp örüp çözdüğüm

Mantık; Ölçü kalıbı, oval dikdörtgen kare
Şekiller emri vaki, tepe çizgi ve tane

Hissiyatım toz duman, her şey ölçüsüz sakil
Gidip gelir durmadan hem de aletsiz nakil

Zahir de akıl benim! .. Yürek “benim yüreğim”
Peki! ..Bu kavga niye? Lakin bana soran kim? !

Aklı oynatır mıyım? Belli olmaz, korkarım
Kimin için? Değer mi? Bilmem! . Bilsem sorarım

Neden soracağım ki, benim gibi kim bilir
Bu öyle bir sevda ki “Ölü görse dirilir”

Akıl! ..Kabuğunda kal! Dur saldırma her yere
Zirvedesin bu yeter! .. Zavallı küçük fare

Ömrümü kemir benim ötesine güç yetmez
Nafile! ..Bu yüreği “hiç bir güç bitiremez”

Ömür; Gönül ve aklın arasında med-cezir
Gönül padişah olmuş akıl kapıda vezir

Padişaha taht benim, vezire kapı kulu
Gece gündüz eğitim,sanki “meczup okulu”

Ey başım, deli başım! .. Sen kalkma o secdeden
Hak’ka tevekkül et ki “kan gelsin yüreğinden”

Bir şey zorluyor beni, ya; akli muvazenem
Ya da bu deli yürek! .. “Tek tesellim seccadem”

Kadir ALBAYRAK