Can Kafesim
Hasrete susamış uzun yol vardı
Vuslat ki; Seninle “bir hevesimdi” Bıraksam sel gibi belki akardı Az önce verdiğim son nefesimdi Bitti ömür denen takvimde yaprak Yere düştü tek tek yalpalayarak Gelecek bahardan medet umarak Eyvah ki o dalım tek adresimdi Bahar benim duam, istikbalimdi Ufuk çizgim menzilim, zor emelimdi Yeşilim çiçeğim mukaddesimdi Ölüm uykusunda prensesimdi Sevda; içti beni, dünya gözüyle Dağları, yamacı, tepe, düzüyle Yalnızlık besledi anaç yüzüyle Sessizlik en avaz çıkan sesimdi Anlatsam senin de gider ağrına Vallahi oturur bir taş ‘bağrına’ Dayanmadı gönül firak narına Ölüm ki; seninle “ateşkesim”di Gayrı menzilim yok, atiye dair Ev sahibi değil herkes misafir Başlamadan yolu bitirdi fakir Vuslat ihtimali “can kafesimdi” |