Kurumuş bir ağaç parçasıyım.
İşin ne olur deme çiçeklerle.
Ki ben hasret kalmışım yesermeye.
Ve sevmişim seni.
Ne olur açsan bana,
Benimle açsan,
Bende açsan.
Yesertsen beni ve çiçeğim olsan dalımda.
Kimseler anlamazken halimden,
Sen anlasan.
Gelip en güzel dalıma konsan.
Kimsesiz kurumuş bir ağacın kimsesi olsan.
Kimseler odun diye yakarken beni,
Sen su olup yürüsen koluma bacağıma...
Kimseler yakmak için kırarken beni,
Sen yapraklarınla kurulsan kucağıma.

Kim demiş kurumuş bir ağaç sevmez diye.
Kim bilir o ağacın kuruyan her bir dalı.
Ne yıllara şahit, şahit olunmayan.
Kim bilir o ağacın ağlayan o hali,
Ne umutlara meyyal her yağan yağmurda.
Şimdi bu kuru ağaca,
Toprakta sensin, güneşte sensin yağmurda.
Şayet dersen yıllarca bekle beni kal burda.
Köklerimle saplanırım olduğum yere.
Yıllarca ama yıllarca seni beklerim.
Çünkü dallarım yaprağını, yapraklarım çiçeğini buldu bir kere.
Ne yapalım bir kuru odun.
Tatlı bir çiçeğe vuruldu bir kere...
12.12.2015