Sorsalar bu hayatta; “nedir en büyük arzum?”
Çocuklarımla olmak derim en güzel anım!
Esbabı mucibeyi yazmak değil ki tarzım;
İzahı zor; bilmem ki, nasıl geçer zamanım…

Çocuklar büyüklere, Allah’ın bir ödülü!
Oğlan çakır dikeni, kız has bahçenin gülü!
Her mevsim açmaz çiçek, atalım mı eylülü!
Hazanı çok severim, o benim zayıf yanım…

Yaratan böyle kurmuş hayatı evre, evre!
Bana göre çocukluk, elbet en güzel devre!
Hayata hayat veren gerçek işte bu çevre!
Dünya çocuklarının hepsi canım, cananım…

Ebeveyn ve çocuklar gönlümdeki tek gülzar!
Hepsinin rengi farklı, böyle olur nev bahar!
Solmaya başlayınca, ana, baba ahu zar!
Değmesin la teline arşem yanar kemanım…

Çok yaşayın çocuklar, gelecek yalnız sizin!
Çok öğrenin, bıkmayın, yükselin dolu dizgin!
Kanmayın sözlerine, o birkaç edepsizin;
Sizlerle anlam bulur atide asumanım…

Karaman- 2025/ 04
Halil Şakir Taşçıoğlu

SÖZLÜK:

Esbabı mucibe: gerektirici sebepler, gerekçe…
Gülzar: gül bahçesi, gül tarlası…
Arşe: keman yayı…