Her gece yatmadan ağlıyorum yatağımda,
Sen geliyorsun o an yine aklıma.
Sabah olmak bilmiyor karanlık gecede,
"Haydi kalk" diyen bir ses geliyor inceden.
Sıçrayıp uyanıyorum... Sen mi geldin, anne?

Yürüyorum yine bir başıma, sensiz yollarda,
Herkesin annesi elinden tutmuş gidiyor.
Okul bahçesinde sarılıp öpüyorlar evlatlarını,
Ve ben yine ağlıyorum, anne... Nedensiz, sebepsiz.
Teyzem diyor ki bana: "Annen gökyüzünde, yavrum."

Çocukluğum hep hayalinle geçti be anne,
Şimdi biliyorum ki bekleyişim boşuna.
Öğrendim gerçeği, sen hiç gelmeyeceksin.
Kim gitmiş ki oraya da, geri dönebilmiş?
İnan, öyle yıkıldı ki dünya başıma,
Canımı vermez miydim, sen olsaydın yanımda?

Bugün arefe... Herkes kabristanda, dua ediyor.
Ben ise mezarını bile bilmiyorum, be anne.
Dinmeyen gözyaşlarım tek tek damlıyor resmine.
Biliyor musun, hâlâ korkuyorum gök gürlemesinden...
Neden bıraktın beni, zalim feleğin acımasız çemberine?

Diğer çocuklar uykusunda rüyalar görürken,
Ben her gece kabuslar içinde uyanıyorum, anne.
Üzerimde kara bir bulut, hiç gitmiyor,
Sürekli sağanak sağanak yağıyor düşlerime...
Herkes bana acır gözlerle bakıyor, anne.

Küçüklüğümde "Yetimsin" diyorlardı bana,
Şimdi büyüdüm diye "serseri" diyorlar, be anne.
Zamanı geri alabilseydim keşke, durdurabilseydim...
Sensiz geçen yıllarımı söker atardım bir çırpıda.
En büyük mutluluğun adını "anne" koyardım be anne.

Amacım seni üzmek değil, incitmek hiç değil,
Ama bu hayat sensiz, kabus olup çöküyor üzerime.
Korkular yüreğime pranga vurdu, gözlerim sustu öylece...
Uzun zaman oldu, bir tebessüm etmeyeli be anne.
Nasıl dayanabilirim ki sensiz bu kadar gaflete?
Ya beni de al...
Ya da bir daha gelme düşlerime, gelme anne.

Erkan ŞEREMET