İçimde
Issız
Boş şehrin boş tramvayları

Öyle bir yalnızlık ki sormayın
Vagon vagon

Arayışım kapı kapı
Ve kimsede bulamayışım kendimi

Milyonların doldurduğu bir kentte
Kimsede kimsenin olmayışı

Bende de
Senden başka yok kimse

Sen gidince
Yürek de terk etti evini
Kapılarım mühürlendi iyice

Saat 01:30
Son düdüğü çalınca trenlerin
Karanlık bir sis bulutu kaplar gökyüzünü
Daha bir kararır gece

Bana da
Takvimini tutmaktan
Her gün
Bir bilet kesmekten başka bir şey kalmaz
Mutlak nihayetime

Cevabı uçurum kıyıları sorular
Esir alırken beni Tanrılardan sonra
Ben ki; Nuh’un gemisinden kalan
Aşk için çırpınan son inanmış
Tek kalmış

Bundandır belki de kimseyle uyuşamamışlığım
İnanmayışım kimseye
Kendime bile

Ve bilmek
Unutuluşun ölümcül kıyılarında gezinen insanların da var olduğunu
İniltisini duymak uzak köylerden
Fakat kestirememek suretini

Yönü saptırılmış duyguların
Sevginin izini kimlerin sildiği yüreklerden
Konuşulmaz olmuş
Korkar olmuş insanlık birbirlerinden

Aşıklar da bırakınca o hain günahkarın peşini
Buz gibi ruhlar üzerimize yorgan
Taş kalpli yürekler başımıza ’Dam’ olmuş

Özlem SABA