İnsana en büyük acıyı sevdikleri yaşatır,
Bana ilk acıyı yaşatan ailem oldu.
Daha üç yaşımda, beni bırakıp giderek,
Ben hep teyzemin, "Annen gök yüzünde,
Babanla birlikte seni izliyorlar" demesiyle
Büyüdüm, biliyor musun?
Oysa ne kadar çocukça cümlelerdi,
Küçük dünyamın en güzel tesellisiydi belki de.

İçimde biriktirdiğim anne sevgisi her gün arttı,
Kimi zaman gözyaşlarım beni benden alıyordu,
Yine en büyük tesellim teyzemdi.
"Oyy kuzum, ne oldu, neden ağlıyorsun?" demesi bile
Yüreğime soğuk bir su serpiyordu sanki.
Kendi çocuklarından çok seviyordu beni,
Bakkaldan bir çikolata alsa, ikiye böler,
Yarısını bana, diğer yarısını iki kuzenime
Paylaştırırdı.

Canım teyzem, ne çok da severdi beni.
Ben büyüdükçe, küçük bedenim
Ağır gerçeklerin altında ezilmeye başladı.
Yaşım yediydi, okula yazılacaktım.
Okul müdürü,
"Çocuğun annesi siz misiniz?" diye sordu teyzeme.
Teyzem, "Hayır, ben teyzesiyim," dedi.
Ailesi yok mu diye tekrar sorunca,
Teyzem, "Yok, dört yıl önce vefat ettiler," dedi.
İlk orada öğrendim annemlerin öldüğünü.

Oradan kaçarak eve gittim,
Ölmek ne demekti?
Komşumuz Ali Amca bahçede çay içiyordu,
Yanına gittim, "Ali Amca," dedim,
"Ne oldu oğlum, niye ağlıyorsun, gel bakalım," dedi.
"Annemler ölmüş, Ali Amca," dedim.
Hanımı beni kucağına aldı, "Kim söyledi?" dedi.
"Teyzem okulda öğretmene söyledi," dedim.
O da ağladı sonra,
Ali Amca’nın elleri titremeye başladı,
Çay bardağını kaldırıp yere attı,
"Vay anasını sattığımın dünyası, vay," dedi.
"Üzülme oğlum, hastalanırsın," dedi.
Koşarak teyzem geldi,
Bana sarıldı, "Nerdesin yavrum sen?
Aklım çıktı, kayboldun diye," deyince,
Ali Amca, "Kızım, az soluklan hele," diyerek
Hanımından su getirmesini istedi.
"Küçük biraz korkmuş," dedi,
"Sizi konuşurken duymuş,
Yanlış anlamış, öğretmeni kandırmak için
Yalan söylediğini anlamamış," diyerek beni teselli ettiler.
Oysa gerçek değişmeyecekti.
Annemler bir daha hiç gelmeyecekti.

Keşke hiç yedi yaşıma değmeseydim.
Hayat üç evreden oluşuyordu:
Bir: Doğduktan sonra,
İki: Okula başladıktan sonra,
Üç: Bir kıza aşık olduktan sonra.
Daha birinci evrede bir sıfır yenik düştüm,
Okula başladım, durum eşitlendi.

Ve şimdi sana olan hislerimi,
Gelip geçer diye teselli veriyorsun,
Ama hiç geçmiyor, biliyor musun?
Bakıyorum da taş kalbin yumuşamış,
Ağlıyorsun.
Ağlama, sen ağlama,
Senin canın sağ olsun be.
Bir daha yüzümü görmezsin,
Ama lütfen ağlama.
Bana acır gözlerle bakan
Bir sevgili istemem ben.
Benim bu hayatta sana karşı
En büyük yanlışım seni sevmekti,
Ve ben seni sevdiğim için özür dilerim.
Dilerim hayatın, gözlerin kadar güzel bir yaşam sunar sana.
Hadi kal sağlıcakla.

Erkan ŞEREMET