4
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1631
Okunma
yaslanmış ömrüme bu şehir
kuytusunda ağlarken
mevsim kapatırken yüzünü avuçlarına
kendine bir kez daha acı olursun
yolları sırtlayıp gidecek kadar
üşütür soğuktur
camlarda hüznün resmi
ve gözyaşı buğusu
yokluğuna yakılmış
ağır
yavaş
sessiz
bir sır gibi
son yaprağa düşen su damlası
kanat çırptıkça gölgesi
karanlığa takılır her ayak sesi
yoksun
yok oluyorum
gözlerinde kırık
adım yok
yüzüm yok
yaşamak ne ki
anlat bana İstanbul...
ekim-2008
Cevap Yaz