Bu aralar aynalara küstüm
Bakamıyorum ağaran saçlarıma
Gülmeyi unutan yüzümdeki karışıklıklara
Ve gözümden akan yaşlara
Nedir bu halim, bana ne oldu yine?
Bir kelime ile söylemek gerekirse
Sebebi yıllar değil, yaşadıklarım
Daha doğrusu sensizlik
Evet, sen yoksun ve ben yine sensizim...
Balkonumun karanlığında oturdum
Bir sigara yaktım
Çektim içeme derinden bir nefes
Gözlerimden süzülen iki damla yaşla
Öylesine seyrediyorum sokağı
Ortalık, oldukça kalabalık
İnsanlar da bir telaş, bir koşuşturmaca içinde
Aşağı insem ve karışsam kalabalığa
Unutsam kendi yalnızlığımı, seni derken
Köşede iki genç takıldı gözlerime
Muhtemelen de sevgili
Oğlan, kızı mahallesine getirmiş
Veda ediyor ama ayakları da gitmiyor
Elleri ayrılmıyor, dudaklarından da
‘’Seni seviyorum’’ sözleri dökülüyor olmalı
Ne de olsa çok iyi bilirim bu ergen halleri
Çünkü bir zamanlar, biz de yaşamıştık seninle
Değil mi?
Keşke onların yerinde biz olsaydık, dedim
Kahır dolu yüreğime bir iç çekerek
Sonra da kapattım güzlerimi seni düşleyerek
Gözümün karanlığına inat görüyorum seni
Ay gibi parlayan ve içimi aydınlatan yüzünü
Ama öyle bir hüzün doldu ki içime
Sanki yüreğime inen bir bıçak darbesi
Parçalıyor senden kalan ne varsa
Canım yanıyor ve ben yine karanlıklara gömülüyorum
Hayalimden de çıkıp gidiyorsun
Çünkü bir türlü unutamıyorum
Haber bile vermeden, o sebepsiz gidişini…