Bu dünyadaki en kıymetli hazine insanın kendisidir,
En aşılmaz sanılan o cephe bizzat kendi mevziisidir.

Hiçbir şey için üzülmeye değmez çok iyi bilmesin bunu,
Her şey ve herkes düşmeni istiyor görmelisin bu hususu.

O yüzden ne pes et, ne eğil, ne de düş bir an dahi olsun,
Öyle bir diren ki mücadelen sonsuzlukta yankı bulsun.

Hayatın senin en değerlindir değişme asla hiçbir şey için,
Her zaman hayatta kal ve her zaman diren; değersiz değilsin.

Oysa hayat yolunda devamlı engel olacaklar sana her daim,
Sanma ki bir sen öleceksin ve yalnızca onlar kalacak kaim.

Her insan bu dünyada gelip geçicidir, kimse kalamaz baki,
Ama insanlar isterler ki sen hiçbir zaman olmayasın safi.

Sende herkes kadar bu dünyada ve hayatta bulunmaktasın,
Hiç kimseye ikinci bir hayat verilmeyecek unutmayasın.

Dört elle sarıl sana verilen hayata ve pes etmeyi düşünme,
Var gücünle bir akarsu gibi çağla, hiçbir engelle küçülme.

Bu çağda insanlar baharını kış etmeye çalışır yorulmadan,
Tüm çiçeklerini bir bir koparmak isterler hiç utanmadan.

Sorun ne insanda ne de insanlıktadır böyledir düzeni dünyanın,
Temeli bozuk ve yanlış inşa edilmiştir insan değirmeni rüsvanın.

Sözlerim kendimedir kimse alınmasın üzerine aldanmasın asla,
Bu sözlere tek muhatap kendimi tayin ettim asırlık bir yasla.

Harap Mesut viranesin, yok mu sağlam bir tek yanın dünyada?
Sözlerin pek kalabalık gelir kulağa, hoş öyleyse ne arasın ücrada?