Bir yaz akşamı, sararmış yapraklar gibi içimde kırılgan bir şeyler var. Gün batımının ardından, gökyüzünün ağır maviye büründüğü o sakin anlarda, tıpkı o buğulu aynada yansıyan yürek gibi, içinde bulunduğum yalnızlıkla doluyorum. "Özledim seni" dedikçe, belki de bana en yakın olan sensin, en uzak kalan. Çünkü bazen anlayamayız, görünmeyen şeyleri görmek ne kadar zor olursa, kaybolan duyguları bulmak da o kadar zor. Ama yine de özlemek, varlığını içimde taşımak, seni her düşünüşümde içimde büyüyen o hüzün, bana bir şeyler anlatıyor. Belki sen de ben gibi, sessizce arıyorsundur. Özlem, tek başına bir anıdır, zamanla yitip gitmeyen. O yüzden ben de, hala seni özlüyorum, hala seni özlüyorum...

Gönlümdeki boşlukları dolduran bir türkü gibi, bu yaz akşamlarında seninle birlikte yürümenin tadı var. Yüreğimdeki senin o derin izlerin, her adımda biraz daha açıyor içimdeki çiçekleri. Özlem dedikleri, sadece bir kelime değil, bir duygu, bir sükûnet, bir zamansızlık. Bu yüzden sana, içimi dökmek için sözlerimi göndermek istiyorum; çünkü sen, bir kelimede ne kadar derin bir anlam barındırılabileceğini bana öğrettin. Teşekkür ederim, seni, beni anlamadan özlemeyi öğrendiğim için.