Bahar gelse de bak hala mevsimsizim
Karlı gecelerde isimsizim
İlk ateş düştüğü, dünyamıza ay doğduğunda gecemizde
Yeniden sonbahar seslenecek gözlerime
Ilık yağmurlar yağacak perişan saçlarıma
Gidişinle kurudu pembe çiçekli dallarım
Leylaklar açmadan solacak
Düşlerime renk vermez oldu menekşeler

Nurlu bir sabahın tutsak yokluğunda
Ağaçlar belki yine çiçeğe duracak
Güller açacak pembe-siyah
Işıksız gönlümde beş kollu şamdanlar yanacak
Akşam güneşinin son yalımları erimeden
Ezan sesi yayılacak esrarlı geceme
Göz kırpacak sokak lambaları yalnızlığıma

Şiir gözlüm ; ya da şiir dünyam mı
Kırık bir kalbin özlemini
Anlatamaz şu kalemim
Sen yine unut, unuta bildiğin kadar
Ben bil ki, Mısır şehrinin kölesi Yusuf’um !
Tutsak bırakmışsın; umutlarımı, tutkularımı
Hatıralarım yine ılıklaşacak göz pınarlarımda
Özlemlerden öte, özlediklerim
Yüreğimin okyanuslar ötesinde kalacak
Sen yine unut istersen... unutmak ne ki
Gizli selamlar gelir sana
Dudaklarımdan

Şiir gözlüm; ve beni hatırlarsan
Bana göre; yokluğunun yokluğu da çalarmış kapımı
Gün renkleri soldu akşamla
Akşamı dinliyorum
Kalemim çırpınıyor elimde
Dilimde o şarkı
Hayalimde sen
Dost dediklerim zehir saçıyor geceme
Sabır sabır diyor dallarda kuşlar bile
Sabrına katlandım bunca sene
Günleri saya saya ; boşa kapıldım akıntıya
Sağım solumda yarasalar dolaşıyor
Gel bu akşam hayalimde gez
Bileyim ki yalnız değilim

Şiir gözlüm
Kalbim acıların durağı
On bir beş otobüsünü arıyorum şimdi
Gurbet türküleri dolaşırken dilimde
O durakta acılar sarsa da ruhumu
Bahar bahçelerine koşacağımı biliyordum

Kederler sararken
Neler düşünüyorum görüyorsun
Üzerimde simsiyah bir yorgan sanki
Şu hüzünle bakan gökyüzü
Dört mevsimimde sonbahar var
Buz rüzgarları esiyor penceremde
Titretiyor tüm bedenimi karanlıklar basınca
Ellerini ver bana, korkuyorum
Bitsin artık bu sensizlik
Şiir gözlüm

Günay Koçak

24. 3. 2025