Bu aralar öyle boş ki, beynim.
İki kelimeyi, bir araya getiremiyorum.
Ne oldu? neden oldu? bilmiyorum.
Sanki bir boşlukta gibiyim .

Herşey, üstüme üstüme geliyor.
Kime ne anlatsam? bilemiyorum.
Gözyaşlarım, kendiliğinden dökülüyor.
Yaralarım kanıyor, dermanımı bulamıyorum.

Ne olurdu, benimde yüzüm gülseydi?
Yanaklarımdan akmasaydı, göz yaşlarım.
Kalbim acıyor, canım yanıyor.
Umutlarım, hayallerim, birbir sönüyor.

Buda yapmaz dediğim, kim varsa canımı yakıyor.
Anlayanım olmadığı gecelerde, ızdıraplar yakıyor.
Kimse bakmıyor, ruhumun derinliklerine.
Gün doğmuyor, ışığım nerede?

İşte bu yüzden, öyle boşki kafamın içi,
Kimseye derdimi, kederimi, anlatamıyorum.
İçimde kopan fırtınaları.
En yakın dediğim dostuma bile, anlatamıyorum.

Keşke! bir anlayanım olsaydı.
Keşke! gözyaşımı silenim olsaydı.
Keşke! ellerimi yürekten, sımsıkı tutanım olsaydı.
Keşke! düştüğüm bu çıkmazdan, kurtaranım olsaydı.

Yüreğimdeki sızılar, bedenimi yakıyor.
Felek, yerden yere vuruyor.
Umutlarım, hayallerim, keşkelerde kalıyor.
Sevmek, sevilmek,şiirlerde, şarkılarda kalıyor.
Keşke! keşke! benimde sevenim olsaydı..