Kimse yaklaşmasın şah damarıma
sonra
Kim kalır altında içimde yarattığım dört duvarın
Dişi, kişi fark etmez kokuşmuş sevmeler
iyisi mi? Siz çürümeye bırakın her şeyi
beni anladım ben...!

Her yazılan şiir değil
sözümü bölme
bu akşam
bana bir ses verme borçlusun...!

Annem komşu çocuklarına,
beşik kertmesi hikayeler anlatırken
birinin gözleri gözlerimin içinde ışık taşıyordu
mavi mavi
Sevişmenin iyi hallerinden yararlanıp
az ceza
bir öpücükle kurtulsam
diyorum…
düşmüşüm bir düş-külüne
uyanmasam mı? hiç..!

Çok hor kullandırdığımız bir kalp acıya ne kadar dayana bilir ki...!
Bazen insan aynada ki yüzüne bile tüküren oluyor...
Kısaca gücümüz kendimize yetiyor
Yüzyüze
Renklendirme daha çok siyaha yakın...

Bir umutsuzluk yarısı
Keşke bana bakışlarımı saklayacak bir yer gösteren olsa


Aşk tesadüfleri severdi
Huzuru kısa adamlar öfkesine suçlu bulunsa da
Kendimize iyi gelmeyi öğretiler diyelim


Karanlık korkum
hiç olmadı
Yani çok severim havada
bütün uykusuz yıldızları
bir de ayıp olmazsa seni!


Dil kamburu ile sır tutan
inanmışım az buçuk kendime
Yorgun bir fısıltı ile hiç kimseyi
seni seviyoruma
muhtaç etmeyesin ha..!



Herşeyin bir bedeli var iken
Yüzümde ki şu gülüşün sebebi yine benim

Ben hep Can kenarı idim;
kimse beni kayıp etmekten korkmadı
Ne güzeldir bir ben olabilmek
değil mi?



Çok sık anımsıyorum
eteğimde ki düşen taşları
dört bir yanımdan kuşatıldım
ve çığlık sesim kırmızıysa
bundan sonra
kime ne..


Bir saat önce çok kötü idim.. Sonra iyiliğe açıldı avuçlarım
Herkesi af ettim
Bir sevgi sözü cepte yani
Alacak mısın..?...