Siyah beyaz düşlere daldım bu gece
Gecemi sesler bölüyordu
Bir eski filmin karelerinde
’Üzülme gel meleğim’ diyordu şarkı
Bitti mi ki ?... Nerede o yıllar ?
Bir kemanın nağmelerinde uçuyordu İzzet Günay
Nağmeler yüreğime dokunuyor
Neden bu gece efkar basıyor penceremi
Benim şarkılarımsa
Son mektup diyordu

Siyah - beyaz olsa da maziden sesler
Sana pembe bir mektupla
Göndermek istedim şarkılarımı
Şarkılı mektuplarımı... ne dersin ?
Deniz şarkı söylüyordu geceye
Sonra değişti her şey
Ayrılık girdi araya
Deniz şarkı söylüyordu ümitsizliğe
Siyah-beyazdı artık mektuplar

Sana güller toplamıştım
Her renk... renkler içinde bedrenk
Ama yine siyah-beyaz açtı güller
Yitirdim renklerini mevsimlerimin
İstiyorum ki ; zaman bir mucize olsun
Uyudum ve uyandım kabuslarımdan
Bir de bakıyorum ki geçmemiş yıllar
Koşuyorum o en güzel baharlarıma
Ve tüm mevsimlerime...renkli dünyama
Artık avunduğum rüyamdı bunlar

Son mektubu yazamıyorum
Varmıyor elim son noktayı koymaya
Düşlerimin yorgun nefesi kalemimde
Soluksuz bir hatıraymış ellerinden tuttuğum
Esir olduğum bu sokağa bir akşam dönüşünde
Gözlerimde yaş dinerse bir gün
Anla ki
Yalandır aşklar, aşk öykülerim
Ama
Dinmeyen yürek uğultularımda
Yalandır seni unuttuğum

Günay Koçak

16. 3. 2025